ਗ਼ਜ਼ਲ ਸਮਰਾਟ ਜਗਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਇੱਕ ਮੁਲਾਕਾਤ

ਜੀਤੀ ਗੰਗਾਨਗਰੀਆ – ਜਗਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਇੱਕ ਮੁਲਾਕਾਤ

ਮੁਲਾਕਾਤੀ: ਦਰਸ਼ਨ ਦਰਵੇਸ਼

----

ਬਚਪਨ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ।ਗਲੀਆਂ ‘ਚ ਮਚਲਦੀਆਂ ਸ਼ਰਾਰਤਾਂ, ਘੜਮੱਸ ਮਚਾਉਂਦੇ ਦੋਸਤ –ਮੋਹਨ, ਮੋਨੀ, ਕੇਵਲ ਅਤੇ ਸਰਦੂਲ ।ਇਹਨਾਂ ਸਾਰੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈਕੇ ਗੋਲ਼-ਗੋਲ਼ ਅੱਖਾਂ ਨਚਾਉਂਦਾ ਇੱਕ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਮੁੰਡਾ,ਜਿਹੜਾ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਕੇ ਖੜ੍ਹ ਜਾਂਦਾ ਹੈ- ਜੀਤੀ। ਇਹ ਉਸਦਾ ਘਰ ਦਾ ਨਿੱਕਾ ਨਾਂ ਸੀ (ਤੇ ਹੈ ਵੀ )...ਅਤੇ ਥਾਂ ਸੀ (ਤੇ ਹੈ ਵੀ) ਰਾਜਸਥਾਨ ਅੰਦਰ ਸ਼੍ਰੀ ਗੰਗਾਨਗਰ।

ਹੁਣ ਚਲਦੇ ਹਾਂ ਮਹਾਂਰਾਸ਼ਟਰ ਅੰਦਰ , ਉੱਥੇ ਵੀ ਇੱਕ ਥਾਂ ਹੈ ਖੰਡਾਲਾ। ਖੰਡਾਲਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਘਰ ਅਤੇ ਉਸ ਘਰ ਅੰਦਰ ਇੱਕ ਬਗੀਚਾ।ਮਿੱਟੀ ਲਿਬੜੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਸਵੇਰ ਦੀ ਸੁਨਹਿਰੀ ਧੁੱਪੇ ਬੂਟਿਆਂ ਨੂੰ ਪਾਣੀਂ ਲਾਉਂਦਾ ਇੱਕ ਸ਼ਖ਼ਸ.. ..।

ਅਮਰੀਕਾ ਦਾ ਇੱਕ ਸ਼ਹਿਰ ਫਰੈਜ਼ਨੋ। ਜਿੱਥੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਸਮਾਪਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਸੰਗੀਤ ਦੀ ਇੱਕ ਮਹਿਫ਼ਿਲ..ਸ਼ਾਂਤ ਸੁਰਮਈ ਨਸ਼ੇ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹੋਈ ਭੀੜ..ਇਸ ਭੀੜ ਦੇ ਹੱਥ ਉਸ ਸੰਗੀਤਕ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ਦੇ ਨਾਇਕ ਦੇ ਚਰਨ ਫੜ੍ਹ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ‘ਵਨਸ ਮੋਰ ਵਨਸ ਮੋਰ’ ਚਿਲਾ ਉੱਠਦੇ ਹਨ।ਅਕਸਰ ਹੀ ਇਉਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ।ਨਾਇਕ ਹੱਥ ਜੋੜਦਾ ਹੈ ਪਰ ਕੋਈ ਫ਼ਾਇਦਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ।

ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਦਹਿਲੀਜ਼ ‘ਤੇ ਕਦਮ ਰੱਖ ਕੇ ਥਿਰਕਦਾ ਉਸਦਾ ਇੱਕ ਪੁੱਤਰ ਹੈ। ਮਨਪਸੰਦ ਕੰਮ ਹੈ । ਪੈਸੇ ਹਨ ।ਪਤਨੀ ਹੈ। ਲੇਕਿਨ ਇੱਕ ਦਿਨ ਇੱਕ ਕਾਰ ਦੁਰਘਟਨਾ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ.... ਸੁੱਚੇ ਸੁਪਨੇ ਵਰਗਾ ਉਹ ਪੁੱਤਰ ਰੇਜ਼ਾ-ਰੇਜ਼ਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ।ਭਾਂ-ਭਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਉਸ ਪੁੱਤਰ ਲਈ ਬਣਾਇਆ ਵਿਹੜਾ। ਪਤਨੀ-ਸ਼ਬਦ,ਸੁਰ ਅਤੇ ਹਿੰਮਤ ਹਾਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਪੈਰ ਮੰਚ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਪਰਤ ਆਉਂਦੇ ਨੇ। ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ।ਤਬਲੇ ਦੀ ਥਾਪ ਨਾਲ ਜਿਵੇਂ ਰੁਦਨ ਵੀ ਸੰਗੀਤ ਦੀ ਸੰਗਤ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ ਹੈ ।

ਹੌਲ਼ੀ- ਹੌਲ਼ੀ ਅੱਥਰੂ ਵਹਾ ਕੇ ਲੈ ਗਿਆ ਵਕਤ ਦਾ ਸੈਲਾਬ ।ਪਿੱਛੇ ਰਹਿ ਗਿਆ ਦਰਦ । ਜਿਹੜਾ ਸੰਗੀਤ ‘ਚ ਜਜ਼ਬ ਹੋ ਗਿਆ । ਆਪਣੀ ਸਿਰਜਣਾ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਜਿਊਣਾ ਸਿੱਖੇ...ਕੋਈ ਤਾਂ ਉਸਤੋਂ ਸਿੱਖੇ ।

ਗ਼ਜ਼ਲ ਉਦੋਂ ਵੀ ਗਾਈ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਇੱਕ ਤੋਂ ਇੱਕ ਫ਼ਨਕਾਰ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਲੇਕਿਨ ਸਰੋਤਿਆਂ ਨੂੰ ਉਹ ਗ਼ਜ਼ਲ ਹਮੇਸ਼ਾ ਭਾਰੀ-ਭਾਰੀ ਲੱਗਦੀ ਰਹੀ ।ਇਸ ਸ਼ਖ਼ਸ ਨੇ ਸੌਖੀਆਂ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਦੀ ਚੋਣ ਕੀਤੀ ।ਆਪਣੀ ਚੀਸਾਂ ‘ਚ ਡੁੱਬੀ ਆਵਾਜ਼ ‘ਚ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਗਾਈਆਂ । ਉਹ ਇਕੱਲੇ-ਇਕੱਲੇ ਕੋਲ਼ ਪਹੁੰਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਬੇਹਿਸਾਬ ਸਫ਼ਲਤਾ ‘ਤੇ ਬੇਝਿਜਕ ਨੇ ਉਸਦੇ ਪੈਰ ਚੁੰਮ ਲਏ ।

ਉਹ ਸ਼ਖ਼ਸ ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਮੈਂ ਬੋਲਿਆ ਹਾਂ ।ਇੱਕ ਦਿਨ ਸਫ਼ੈਦ ਕੁੜਤੇ ਪਜਾਮੇ ‘ਚ ਐਨ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਬੈਠਾ ਸੀ ਜਾਣੀ ਜਗਜੀਤ ਸਿੰਘ ।ਪੰਜਾਬੀ ਲਹਿਜਾ,ਮੱਖਣੀ ਜਿਹੀ ਮੁਲਾਇਮ ਆਵਾਜ਼ ।ਅਸੀਂ ਉਸਦੇ ਦੀਵਾਨਖ਼ਾਨੇ ‘ਚ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਅੰਦਰ ਉੱਤਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵਿੱਚ ਸਾਂ ।ਸਾਡਾ ਰੁੱਖ ਭਾਂਪਦਿਆਂ ਬਾਬੂ ਸਿੰਘ ਮਾਨ ਅਤੇ ਸਰਦਾਰ ਬਸਰਾ ਬਾਹਰ ਵੱਲ ਨੂੰ ਤਿਲਕ ਗਏ ।ਅਨਹਦ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹੋਈ ਇਸ ਇਕੱਲਤਾ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ ਸਾਡੀ ਸੀਮਿਤ ਗੁਫ਼ਤਗੂ ….........

------

ਦਰਵੇਸ਼: ਇਸ ਬੇਹਿਸਾਬ ਸਫ਼ਲਤਾ ਦਾ ਕੀ ਕਾਰਨ ਸਮਝਦੇ ਹੋ ਤੁਸੀਂ ?

ਜਗਜੀਤ: ਸਫ਼ਲਤਾ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਸ਼ਰਤ ਇਹ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਜਿਹੜਾ ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਹੈ ਕੀ ਉਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਉਂਦਾ ਵੀ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ।ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਦ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਸਖ਼ਤ ਮਿਹਨਤ। ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੀ ਮਿਹਨਤ ਪ੍ਰਤੀ ਇਮਾਨਦਾਰ ਹੋ ਫਿਰ ਤਾਂ ਸਫਲਤਾ ਨਾ ਮਿਲਣ ਦੀ ਗੱਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ। ਹਾਂ ਸਫ਼ਲਤਾ ਦੀ ਡਿਗਰੀ ਅਲੱਗ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੰਗੀਤਕਾਰ ਹਾਂ ਫੇਰ ਮੈਂ ਗ਼ਜ਼ਲ ਚੁਣ ਲਈ।ਮੈਂ ਕਾਲਜ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਸਟੇਜ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਕਰਦਾ ਆਇਆ ਹਾਂ । ਇਹ ਸਭ ਸਫ਼ਲਤਾ ਪੂਰਬਕ ਸਿਰੇ ਚਾੜ੍ਹਨ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਉਰਦੂ ਵੀ ਸਿੱਖਣੀ ਪਈ। ਮੈਂ ਸਾਰੇ ਤੀਰ ਭੱਥੇ ‘ਚ ਭਰਕੇ ਤਿਆਰੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ।ਫੇਰ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਮਿਹਨਤ ਜਾਂ ਕਿਸਮਤ ਨੇ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਸੀ।ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਸਾਦਾ ਆਦਮੀ ਹਾਂ। ਨਾ ਵਿਖਾਵਾ, ਨਾ ਆਕੜ , ਨਾ ਚਲਾਕੀਆਂ।

ਦਰਵੇਸ਼: ਲੇਕਿਨ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਸਿੱਖਦੇ ਸੀ ਉਦੋਂ ਕਦੇ ਇਹ ਸੋਚਿਆ ਸੀ ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਏਨੀ ਸਫ਼ਲਤਾ ਵੀ ਕਦੇ ਮਿਲੇਗੀ।

ਜਗਜੀਤ: ਨਹੀਂ ਉਸ ਸਮੇਂ ਤਾਂ ਇਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਸੰਗੀਤ ਦੇ ਖੇਤਰ ‘ਚ ਜਾਵਾਂਗਾ। ਹਾਂ ਕਦੇ ਕਦੇ ਪਲੇਅਬੈਕ ਸਿੰਗਰ ਜਾਂ ਸੰਗੀਤਕਾਰ ਬਣਨ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਜ਼ਰੂਰ ਦੇਖਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਸਾਡੇ ਵੇਲਿਆਂ ‘ਚ ਮਾਂ ਬਾਪ ਹੀ ਨਿਸਚਿਤ ਕਰਦੇ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਆਈ.ਏ ਐੱਸ. ਕਰਵਾਕੇ ਵੱਡਾ ਅਫ਼ਸਰ ਬਨਾਉਂਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਮੈਂ ਆਰਟਸ ਨਾਲ ਗਰੈਜੂਏਸ਼ਨ ਅਤੇ ਇਤਿਹਾਸ ਨਾਲ ਐੱਮ. ਏ. ਕੀਤੀ।ਫਿਰ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ ਕਿ ਸੰਗੀਤ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨੀਂ ਹੈ..ਤੇ ਮੈਂ 1965 ਵਿੱਚ ਮੁੰਬਈ ਆ ਗਿਆ।

( 8 ਫਰਵਰੀ 1941 ਨੂੰ ਜਨਮੇ ਜਗਜੀਤ ਸਿੰਘ ਬਚਪਨ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਦੀ ਖ਼ਾਕ ਛਾਨਣ ਲੱਗ ਪਏ। ਕਿਵੇਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਘਰਾਣੇ ਦੇ ਉਸਤਾਦ ਜਮਾਲ ਖ਼ਾਨ ਤੋਂ ਸੰਗੀਤ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ ਲਈ। ਕਿਵੇਂ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿੱਚ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਬਾਦ ਵਿੱਚ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋ ਗਏ)

ਦਰਵੇਸ਼: ਫਿਰ ਆਈ. ਏ. ਐੱਸ. ਕਿਉਂ ਨਾ ਬਣੇ?

ਜਗਜੀਤ: ਉਹਦੇ ਲਈ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਪੜ੍ਹਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ।

ਦਰਵੇਸ਼: ਗ਼ਜ਼ਲ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਚੁਣਿਆ ?

ਜਗਜੀਤ: ਗ਼ਜ਼ਲ ਦੀ ਪੋਇਟਰੀ ਵਧੀਆ ਲੱਗਦੀ ਹੈ ।ਮੀਟਰ ਹੈ ਇਸ ਅੰਦਰ।

ਸ਼ਿਸ਼ਤ ਹੈ ।ਭਜਨ ਜਾਂ ਹਿੰਦੀ ਕਵਿਤਾ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਕਦੇ ਅਜਿਹਾ ਵਾਪਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਲਾਈਨਾਂ ਆਊਟ ਆਫ ਮੀਟਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ।ਲੇਕਿਨ ਗ਼ਜ਼ਲ ‘ਚ ਅਜਿਹਾ ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ।

ਦਰਵੇਸ਼: ਗ਼ਜ਼ਲ ਦੀ ਚੋਣ ਕਿਵੇਂ ਕਰਦੇ ਹੋ ?

ਜਗਜੀਤ: ਭਾਸ਼ਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦੀ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਵਿਚਾਰ ਅਜਿਹਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਲੋਕ ਸੋਚਣ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਰ ਹੋਣ ।ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇਹ ਲੱਗੇ ਕਿ ਇਹ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਕਹਾਣੀ ਹੈ । ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਰਚਨਾ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ ਨਾਮ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ।

ਦਰਵੇਸ਼:ਰਿਆਜ਼ ਕਿੰਨੇ ਘੰਟੇ ਕਰਦੇ ਹੋ ?

ਜਗਜੀਤ: ਘੜੀ ਦੇਖਕੇ ਕਦੇ ਰਿਆਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ।ਬੈਠ ਗਏ ਤਾਂ ਫੇਰ ਬੈਠ ਗਏ ।

ਦਰਵੇਸ਼ : ਗਾਇਕਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਪਿਆਰਾ ਕੌਣ ਹੈ ?

ਜਗਜੀਤ:ਮੈਂਹਦੀ ਹਸਨ ,ਅਮੀਰ ਖਾਂ, ਤਲਤ ਮਹਿਮੂਦ ,ਲਤਾ ਬਾਈ ਦੇ ਪੁਰਾਣੇ ਗਾਣੇ ਅੱਛੇ ਲੱਗਦੇ ਨੇ। ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਰਸ਼ੀਦ ਖ਼ਾਂ ਵੀ ਵਧੀਆ ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਪਏ ਨੇ। ਕੋਈ ਇੱਕ ਪਿਆਰਾ ਨਹੀਂ ਹੈ।ਨਵਿਆਂ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਕੁੱਝ ਖਾਸ ਅੱਛਾ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ। ਉਹ ਸ਼ਾਰਟ ਕੱਟ ਲੱਭਦੇ ਨੇ। ਕੋਈ ਵੀ ਸਿੱਖਕੇ ਮੈਦਾਨ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਆਇਆ।ਮੈਂ ਅੱਜ ਵੀ ਸਿੱਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।

ਦਰਵੇਸ਼: ਕਿਹੜੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ਵਧੀਆ ਲੱਗਦੀਆਂ ਨੇ?

ਜਗਜੀਤ: ਯੂਰਪ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਣਾਂ ਵਧੀਆ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।ਉੱਥੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪੁਰਾਣੀ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤੀ ਪੁਰਾਣਾ ਇਤਿਹਾਸ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।ਪਿਛਲੇ ਦਿਨੀਂ ਰੋਮ, ਪੇਰੂ, ਈਥੋਪੀਆ ਘੁੰਮਕੇ ਆਇਆ ਹਾਂ।ਗੰਗਾਨਗਰ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਅਤੇ ਡੀ.ਏ.ਵੀ. ਕਾਲਜ ਵਾਰ ਵਾਰ ਜਾਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਦਰਵੇਸ਼: ਤੁਹਾਡੇ ਸਰੋਤੇ ਕਿਹੋ ਜਿਹੇ ਨੇ ?

ਜਗਜੀਤ: ਗਾਉਂਣ ਲਈ ਅਜੇ ਮੂੰਹ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਸਰੋਤੇ ਪਹਿਲਾਂ ਗਾਉਂਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ ਨੇ।ਉਹ ਇੱਕ ਅੱਧੀ ਲਾਈਨ ਨਹੀਂ ਪੂਰੇ ਦੇ ਪੂਰੇ ਗੀਤ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗਾਉਂਦੇ ਨੇ।ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਪਲ ਮੇਰੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਨੇ।ਲੋਕ ਸਟੇਜ ਤੋਂ ਉੱਠਣ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ।ਨਵੀਂ ਪੀੜ੍ਹੀ ਵਿੱਚ ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਗੰਭੀਰ ਕਿਸਮ ਦੇ ਲੋਕ ਵੀ ਮਿਲ ਜਾਦੇ ਨੇ ।ਬੇਸਿਕ ਮੈਲੋਡੀ ,ਬੇਸਿਕ ਪੋਇਟਰੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਚਲਦੀ ਰਹੇਗੀ ।

ਦਰਵੇਸ਼: ਤੁਹਾਡੇ ਉਪਰ ਇਹ ਆਰੋਪ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਸ਼ੋਅ ਹਮੇਸਾਂ ਫਾਈਵ

ਸਟਾਰ ਹੋਟਲਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਕਰਦੇ ਹੋ ।ਜਿਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਟਿਕਟਾਂ ਵੀ ਆਮ ਆਦਮੀ ਦੀ ਪਹੁੰਚ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ ?

ਜਗਜੀਤ: ਇਹ ਸਭ ਤਾਂ ਪ੍ਰਬੰਧਕਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਸ਼ੋਅ ਦਾ ਆਯੋਜਨ ਕਿੱਥੇ ਕਰਦੇ ਹਨ ।ਮੈਂ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਥਾਵਾਂ ‘ਤੇ ਆਯੋਜਿਤ ਹੋਈਆਂ ਮਹਿਫਲਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਗਾ ਆਉਂਨਾਂ ।ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੀ ਕਿ ਇਹ ਆਰੋਪ ਲਗਾਉਂਣ ਵਾਲੇ ਕੌਣ ਲੋਕ ਹਨ ।

ਦਰਵੇਸ਼:ਤੁਹਾਡਾ ਰੋਜ਼ਨਾਮਚਾ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੀ ਵਿਹਲ ਦੇ ਪਲ ਕਿਵੇਂ ਬਤੀਤ ਹੁੰਦੇ ਨੇ?

ਜਗਜੀਤ: ਸੰਗੀਤ ਦੇ ਜ਼ਰੀਏ ਮਿਲੀ ਸਫਲਤਾ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਦਰਦ ਦੇ ਕੰਡਿਆਂ ਦੀ ਚੁਭਨ ਸਹਿੰਦਿਆਂ ਬੀਤ ਰਹੀ ਹੈ ਬੱਸ ।ਅਗਰ ਕਿੱਧਰੋਂ ਫ਼ੁਰਸਤ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕੁਝ ਸਪੋਰਟਸ ਚੈਨਲ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ ।ਟੈਨਿਸ,ਰੱਬੀ,ਹਾਕੀ ,ਫੁਟਬਾਲ,ਬਾਲੀਬਾਲ ।ਕਾਮੇਡੀ ਫਿਲਮ ,ਕਾਮੇਡੀ ਸੀਰੀਅਲ ਦੇਖਕੇ ਫੇਫੜਿਆਂ ਦੀ ਐਕਰਸਾਈਜ਼ ਕਰਦਾ ਹਾਂ।ਜੇਕਰ ਥੋੜ੍ਹੀ ਵੱਧ ਵਿਹਲ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਗੱਡੀ ‘ਚ ਕੁਲਫੀ ਜਾਂ ਆਈਸਕ੍ਰੀਮ ਰੱਖਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਖੰਡਾਲਾ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ ।ਉਥੋਂ ਦੀ ਬਗੀਚੀ ਦੀ ਦੇਖ ਰੇਖ ਕਰਕੇ ਕੁਦਰਤ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਮੋਹਰ ਲਾਉਂਦਾ ਹਾਂ ।

ਦਰਵੇਸ਼: ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਸਮਝਦੇ ਹੋ ਕਿ ਸੰਗੀਤ ਨੇ ਤਹਾਨੂੰ ਕੀ ਕੁਝ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ?

ਜਗਜੀਤ: ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ।ਪੈਸਾ,ਨਾਮ, ਯਾਰ,ਦੋਸਤ,ਸਕੂਨ।ਬਾਕੀ ਚੀਜਾਂ ਦਾ ਸੰਗੀਤ ਨਾਲ ਕੋਈ ਸਬੰਧ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦਾ।ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇੱਕ ਗੋਰਖਧੰਦਾ ਹੈ। ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਸਭ ਨੂੰ ਭੁਗਤਣਾ ਹੀ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ।ਚਾਹੇ ਸੰਗੀਤ ਦਾ ਖੇਤਰ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਸਕਿਊਰਟੀ ਦਾ।ਇਸ ਪੇਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਤੁਸੀ ਆਪਣੇ ਮਾਲਿਕ ਆਪ ਹੁੰਦੇ ਹੋ ।ਤਹਾਨੂੰ ਨੌਂ ਤੋਂ ਪੰਜ ਦੀ ਡਿਊਟੀ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ।ਘਰੋਂ ਦਫਤਰ, ਦਫਤਰੋਂ-ਘਰ। ਤਹਾਨੂੰ ਘਰ ਰੋਕ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ।ਕੁਝ ਲੋਕ ਅਜਿਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸਬਰ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ।ਸਾਡੀਆਂ ਕੁਝ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਅਸੀਂ ਸਬਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ।ਅਸੀਂ ਮੂਡ ‘ਚ ਜਿਊਂਦੇ ਹਾਂ,ਮਜਬੂਰੀ ‘ਚ ਨਹੀਂ ।

ਦਰਵੇਸ਼: ਕੀ ਇਸੇ ਵਜ੍ਹਾ ਕਰਕੇ ਹੀ ਫਿਲਮਾਂ ‘ਚ ਘੱਟ ਗਾਇਆ ਹੈ ?

ਜਗਜੀਤ: ਇਹ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਵਜ੍ਹਾ ਹੈ ।ਕਈ ਹੋਰ ਕਾਰਨ ਵੀ ਹਨ ।ਪਹਿਲੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੀ ਆਵਾਜ਼ ਫਿਲਮਾਂ’ਚ ਜਚਦੀ ਨਹੀਂ ।‘ਸੋਬਰ’ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਚੀਪਨੈਸ ਚੰਗੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੀ ।ਮੈਂ ਮਹੁਮੰਦ ਰਫੀ ਵਾਂਗ ਗਾਣੇ ਗਾਵਾਂ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਆਵਾਜ਼ ਬਹੁਤ ਖ਼ਰਾਬ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ।ਮੇਰੀ ਆਵਾਜ਼ ਦੀ ਆਪਣੀ ਰੇਂਜ ਹੈ। ਫਿਲਮਾਂ ਲਈ ਵਕਤ ਬਹੁਤ ਬਰਬਾਦ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ।ਉਂਗਲੀ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਉੱਥੇ ।ਹੁਣ ਸੰਗੀਤ ਵਿਕਦਾ ਹੈ।ਫਿਲਮਾਂ ਦੀਆਂ ਸਥਿਤੀਆਂ ਬਦਲ ਗਈਆਂ ਨੇ ।ਮੇਰੇ ਲਈ ਹੁਣ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੁਣ ਵਕਤ ਵੀ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ।ਦਰਸ਼ੀ ਦੇਖ ਅੱਜ ਦੇ ਸਿਨੇਮੇ ਦਾ ਟੇਸਟ ਤਾਂ ਤੂੰ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ।ਉਹ ਹੈ ਅਸ਼ਲੀਲਤਾ ,ਜਿਸਨੂੰ ਮੈਂ ਗਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ।

ਤੇ…ਤੇ ਸਮਾਂ ਬੀਤਦਾ ਚਲਾ ਗਿਆ ।ਮੈਂ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕਦੋਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਸੇ ਗ਼ਜ਼ਲ ਦੇ ਕੁਝ ਸ਼ਿਅਰ ਤ੍ਰੇਲ ਤੁਪਕਿਆਂ ਵਾਂਗ ਟਪਕ ਪੈਣ ।ਦੱਬੇ ਪੈਰੀਂ ਅਛੋਪਲੇ ਜਿਹੇ ਤੈਰ ਆਏ ਕੋਈ ਸ਼ਾਇਰੀ ਜਾਂ ਸੰਗੀਤ ਦਾ ਸੁਰ ।ਲੇਕਿਨ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ ।ਸੰਗੀਤ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਰਿਆਜ਼ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਬੰਦ ਸੀ ।ਮੈਂ ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸੁਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ।ਲੇਕਿਨ ਸਮੇਂ ਦੀਆਂ ਮਨਮਾਨੀਆਂ ਨੂੰ ਭਲਾ ਕੌਣ ਵਰਜ਼ ਸਕਦਾ ਹੈ ।ਵਕਤ ਨੇ ਫੋਨ ਖੜਕਾ ਦਿੱਤਾ ,ਗੇਟ ਅੱਗੇ ਖੜੀ ਗੱਡੀ ਸਟਾਰਟ ਹੋ ਗਈ। ਸਾਜ਼ਿੰਦਿਆਂ ਦੀ ਸਲਾਮ ਹੋਈ , ਉਹ ਕਿਸੇ ਸ਼ੋਅ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਹੋ ਗਏ ਅਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕਾਗ਼ਜ਼ ਸਮੇਟਣ ਲੱਗ ਪਿਆ.. .. .. !